AH BENİM ANAM
Seni ebediyete uğurlayalı tam 42 yıl oldu.
Sensiz geçen 42 yıl.
Bakma öyle dediğime, bir günüm dahi seni anmadan geçti ise o günümü yok sayarım.
Her an, her gün yadımdasın anacığım.
Gençlik yıllarımda seni ne de çok üzdüğümü şimdi anlıyorum.
Arap öldükten sonra pilavı göğsüne dök derdin.
Yani iş işten geçtikten sonra söylenen sözlerin nafile olduğunu anlatırdın.
Ah be anam.
Şu anda içimde kaynayan volkanı bir bilsen ve gözyaşlarımdan dökülen damlaları.
Hiç unutmadım, seni anam hiç.
O karadeniz şivesi ile elmeden (ölmeden) önce tedarik eyle gözünü aç derdin de, gençliğin verdiği heyecanla bu sözünü dikkate almazdım.
Oysa ne büyük bir ders ve ne büyük bir nasihat vermişsin de anlayamamıştım.
Anam benim.
Gözyaşlarımı tutamasam da bugün seninle sohbet etmek istedim.
Çünkü bugün anneler günü imiş. O da ne demek miş deme be anam.
Yeni nesil bir güne sığdırmış ana sevgisini.
Bir gün de anıyorlar çiçekler, hediyeler ve öpücükler.
Ah be anam, ne de çok özledim seni ve başımı dizlerine koyup uyumayı.
Sadece ben değil, doğup büyüdüğüm Kaleiçi mahallesi de seni çok özledi.
Ne çok dost edinmişsin anam. Ne zaman Kars a gitsem mahallemize uğrasam, senin komşuluğun ve senin iyiliklerin konuşuluyor.
Hayır, hasenat ve Gülsüme Yıldırım taziye evi ile bu geleneğini devam ettirmeye çalışıyoruz anam.
Ellerinden öpmek seni kucaklamak isterdim, olmadı be anam 42 yıldır bizleri öksüz bıraktın.
Senin şahsında bütün yaşayan annelerin anneler gününü kutluyor ellerinden öpüyorum.
Annem gibi ebediyete intikal eden annelerin de mekanlarının cennet olmasını yüce Allah tan niyaz ediyorum.