ÖTEKİ YANIM , EVLADIM  ,

Yer gök evlat olmuş yüreğim.Yapmayı düşündüğüm her şey de onun için olmuş.beni  ben yapmış.Ortaya çıkarmış.Kendimi bulmuşum.

Bütün sevdaların yalan olduğu , sevgiye inancımı kaybettiğim anda o küçük elleriyle göğsüme göğsüme  minik dokunuşları uyandırdı evlat sevgimi.Gün gün canıma işledi kendini.onsuz uyuyamaz onsuz uyanamaz oldum.

Korkusuzdum.Endişem yoktu hayata karşı.nasıl yaşamak istiyorsam kararlarımı ona göre vermiştim.Bu dünyadan nasiplenip ,kimseye bulaşmadan , hayal kırıklıklarım , hayattan vazgeçmişliğim ve nihayi son derken….

Ama oğlum, Ama evlat olunca önce onsuzluktan korkmaya başlıyorsun .Onsuz nasıl yaşanır bilmiyorsun çünkü. Parasızlıktan korkuyorsun, aç kalmaktan,ona yetememekten , iyi anne olamamaktan . Boşanmaktan korkuyorsun mesela. Bütün bunlar olurken ona yetememekten,onu mağdur etmekten korkuyorsun. Her ne yaparsan yap vicdan azabı duyuyorsun. Acaba ben iyi bir anne olabildim mi ? Onu yeterince sevip kollayabildim mi ? Öyle sen oluyor ki içinde.Ona bir şey olmasın diye ölmekten korkuyorsun. Onunla yaşamın öyle bir anlam kazanıyor ki,ölünce bitsin istemiyorsun….

İyi ki varsın oğlum . Sen bana yaşamı sevmeyi ,anneliği öğrettin. Kendimden vazgeçmişken yaşama tutunmayı öğrettin.İnsanlara faydalı olmayı öğrettin mesela, iyi bir eş olmayı, aile olmayı öğrettin. Üniversiteyi bırakmıştım  devam ettim. Seni benimle gurur duyman için öğretmen oldum.sözümü yerime getirdim. Hayatı  tamamlamayı öğrettin. Otuz  yıllık evliliğimin anlamı sen oldun. Sonra muhtar oldum senin için . Şimdi de yazar oldum. Seni anlatmak, yaşamımdan vazgeçmişken hayatıma kattığın anlamın büyüklüğünü herkese duyurmak için . Yazar oldum.

Sen bundan daha fazlasısın. İyi ki varsın .İyi ki benim oğlumsun. İyi ki senin annenim….