Adaletsizliği önleyecek gücümüzün olmadığı, hukuk sisteminin herkese eşit ve adil yansımadığı zamanlar olmuştur, olmaktadır da...

Hukuk ve adaleti kastederek, “Şeriatın kestiği parmak acımaz” deyip, çoğu kez kendimizi teselli ederiz...

Canımız acımasına rağmen, “Bunda da bir hayır var” deyip, katlandığımız gelişmeler de çoğunluktadır.

Temennimiz, adaletsizliğe itiraz etmeyi beceremediğimiz bir zamanın asla ve asla olmamasıdır.

Hikaye bu ya;

Çok eski yıllarda krallıkla idare edilen bir ülke varmış. Ama bu ülkede hukuk ve hakimler de varmış.

Törelere göre bir vatandaş öldüğünde, şehir merkezindeki dev çan bir defa çalınırmış.

Uzun uzun da yankılanırmış.

Eşraftan birisi ölürse çan iki defa,

Büyük bir devlet adamı ölürse üç defa çalınırmış.

Ya kral?

O, öldüğünde ise çan dört defa çalınırmış…

Gel zaman git zaman şehirde bir olay olur. İş mahkemeye intikal eder.

Davanın sanığı olarak mahkeme huzuruna çıkarılan kişinin masumiyetini ise bütün vatandaşlar bilmektedir.

 Bir formalite olarak görülen ve beraat beklenen davadan sürpriz bir karar çıkar.

Sanık para cezasına mahkum olmuştur.

Hakim sorar; “Bir diyeceğin var mı?”

Sanığın cevabı, “Hayır”..

Mahkeme biter, dinleyiciler dağılır, kafalarda bir kaygı?...

Kısa bir süre sonra dev çanın sesi duyulur.

Acaba kim öldü?

Çan bir defa daha çalar. Acaba eşraftan kim öldü?

Şehir, çan sesiyle bir defa daha inler. “Hımmmm, büyük bir devlet adamı, acaba kim?”

Soruya cevap alınmadan çan bir defa daha çalar, yeri göğü inletir.

Herkeste feryat eder, “Eyvaaahhh kralımız öldü”

Ancak törede görülüp işitilmemiş bir şekilde çan beşinci defada çalınır. Yer gök inler ve sesler kesilir.

Herkes bunun ne anlama geldiğini öğrenmek için, çan görevlisine koşar.

Bir de bakarlar ki çanı haksız yere mahkum edilen adam çalmaktadır.

Sorarlar;

“Ne demek beş defa çan çalmak? Kraldan daha büyük birisi mi öldü?”

Cevap  şaşırtıcı olduğu kadar anlamlıdır da…

Evet; ADALET ÖLDÜ...