‘BİR UMUTTUR YAŞAMAK.’

Bir insana ‘doğmamış olmayı dilerdim’ dedirten acı ne olabilir?

Bazen hüzün gelir yerleşir içimize, tüm inançları namevcut kılar. Varlığımızı yük eder, yaşlı dünyaya. Bedenlerimiz çürüyecek bir deri, birkaç dirhem et iken, ruhumuza yerleşen acılarla baş etmek gün geçtikçe tüketir. İnsan ruhunun yaraları ihlal ve ihmal ile şekilleniyor.

İhlal destursuz girilen düşünsel dünyamızken bazen uygunsuz bedensel temasları içeriyor.

İhmal ise, görmezden gelinmek, varlığımızın teyit edilmemesini gösteriyor.

Kişinin dünyada kabul görüp,  sevildiği alan açmamak. Kabul görmemiş insanın sevginin elifbasını çözmesi zor.

Bastırılan yaralar, kabul görmemişlik, desteksizlik…

Asla duyamadığımız ‘bunu neden yaptığını biliyorum.’ Cümlesi…

Baltaların yağmur ormanlarında açtığı yaralar gibi günden güne kanıyor ruhumuz.

Adaleti hep rütbelerden, mevkilerden bekliyoruz. Ama yanı başımızda ki haksızlıklara gözlerimizi kapatıyor susuyoruz.

Aman aman suya sabuna bulaşmayalım.

Kendini sevdirmek için karakteri fino köpeğine dönüşmüş kişiler, gün geliyor dik duruş ahkamları kesiyor.

Halbuki gözlerimiz var görüyoruz.

Yerlerde sürünüyorlar.