EL ÖPENLERİN ÇOK OLSUN!

   Yaşımızca bayram sığdırdık ömrümüze de, içerdiği derin manayı yaşantımıza taşıyabildik mi? Bu güzel günün sabahında küçük senle az da olsa vakit geçirmek üzere ‘Çocuktum, ufacıktım. Top oynadım, acıktım.’ dönemlerine mini bir yolculuğa ne dersin?

   Kâinata açılan pencerelerinin kepenklerini usulca indir şimdi, kirpiklerinle de kilitle ki kimseler sızmasın içeri senden izinsiz. Düşleyene özel kurguna, çok sevdiğin, en bilindik bir o kadar da tanıdık mekâna, canparelerini yerleştir şimdi tek tek.

Sende iz bırakan, gün be gün huyunun daha da benzediği o en tontişlerden başlayabilirsin etiketlemeye hafızanla çektiğin karelerde yer alan o ışıltılı yüzleri. Yaklaş hemen usulca yamacına ninenin saygıda kusur etmeden. Anneanneni, dedeni, babaanneni, büyükbabanı, akrabalarını, konu komşuyu, senin gibi sevimli mi sevimli ufacık tefecik arkadaşlarını net olarak seçebildiğini hisset. Varsa anlamsız bir nedenden birbirine kırgın olanlar, bilâkis yan yana oturttur onları ve fısılda kulaklarına: ‘Bugün bayram, kucaklaşın haydi. Unutun küslükleri. Tozlu aynalarınızı parlatın ve önce kendinizle barışın. Bir göz açıp kapamalık süreye sığdıracağınız, adına zaman denen ve hızla akıp gittiği rivayet edilen bu süreç, Hayat Bilgisi dersinin ilk ünitesi olan ‘Gereksiz Davranış ve Tutumlar’ konusunda yer alan kazanımları size bildiği yollardan öğretmeden, sizler affederek kurtul zihin yüklerinizden.’

   Özel günlerde sadece en değerliler için açılan evlerimizin kutsal mekânı sayılan misafir odası nasıl da dolup taşmış. Bir yanda annenin tatlı telaşlı ikram yarışı, diğer yanda büyüklerin geçmişe özlemli, hararetli sohbetleri, dertsiz tasasız, her daim merkezdeki minik kalplerin 7 oktavlık kahkahalarıyla örtüşünce ortaya çıkan renkli tablonun seyrine doyamıyorsun değil mi şu an?

   Bayramın ilk sabahının sevinci ve keyfi, kalan iki gündüze ve iki geceye de yansıyacak neyse ki. ‘Keşke hiç bitmese bu bayram’, diyen ses sana mı ait? Yepyeni giysiler, gıcır gıcır ayakkabılar, toplanan bahşişler, bir döneme damgasını vuran o meşhur hediye mendil ve çoraplar kimin umurunda? Sırada evin arka bahçesinde veya avlusunda, sokakta, komşu mahallede arkadaşlarla oynanacak bi dolu yaratıcı oyun, paylaşılacak torbalarca şeker, çikolata, lokum, ev uzaktaysa ya cami çeşmesinden ya da komşu anneden kana kana içilecek bardaklar dolusu su ve anlatılacak bir sürü şehir efsanesi var.

   İçten içe yaşadığın tarifsiz bayram sevinci eşliğinde, büyüklerin ellerinden öperken şimdi, az sonra, ana uyandığında, evladın/evlatların, belki de torunun/torunların sıraya girecek en içten duygularla bayramlaşma ritüelini gerçekleştirmek üzere. Sımsıkı kucaklaşmalar, tekrar tekrar sarılmalar, kenetlenip ayrılamamalar, sevdiklerinle olmanın derin mutluluğunun yarenliğinde yudumlanan köpüklü kahveler, demli çaylar, yenilen baklavalar, börekler…

   Ve nihayetinde tatlı, ılık bir seslenişle seni sana, şimdiki ana taşıyacak kendi sesinden dinlediğin dizeler:

      ÇOCUKLUK

Affan Dede'ye para saydım,

Sattı bana çocukluğumu.

Artık ne yaşım var, ne adım;

Bilmiyorum kim olduğumu.

Hiçbir şey sorulmasın benden;

Haberim yok olan bitenden.

Bu bahar havası, bu bahçe;

Havuzda su şırıl şırıldır.

Uçurtmam bulutlardan yüce,

Zıpzıplarım pırıl pırıldır.

Ne güzel dönüyor çemberim;

Hiç bitmese horoz şekerim!

                 Cahit Sıtkı Tarancı

   Bayram tadında, şekerli, huzurlu, gürültüsüz patırtısız, çok renkli, bol gezmeli, sevgi dolu, yüksek coşkulu, dalgasız denizli, yakmayan güneşli, meltem esintili günlerin olsun senin de. ‘Nasıl bilirdiniz?’ sualini işitmeden idrakin açılsın.

Huzuru ellerde değil, kendinde bulasın. Unuttuklarını, sildiklerini arayıp sorasın. Hakkı bularak, yetime hakkını vererek Ba’ya ram olasın. ‘Sen diledin. Öyle de oldu’, diyerek eşine dostuna yoldaş olasın.

   A.P