Aylardan temmuz, kavruluyoruz, ejderhaların ağzından alev püskürüyor sanki. Canım nasıl karpuz çekti, hayret, oysa çok yemem en fazla ince bir dilim. Karpuzlar da camış kafası kadar, komşumla bölüşüyoruz mecburen. Vardım manava, o seçti "kan kırmızı  abla, değilse ben buradayım" dedi. Kaptım koştur koştur eve geldim, bıçakladım. O da ne? Kabak..! Hayal kırıklığının en kocamanını yaşadım o an, aşkta olan ne ki..? Sadece aşkta mı hayal kırıklığı yaşar insan? Keşke öyle olsa, sürüsüne bereket...
Örnekse;
Eserlerini severek okuduğun yazarın tacizci olduğunu öğrenince hissettiğin...
Kıymet verip baş köşeye oturttuğun birinin; sana, senin ona baktığın gibi bakmadığını anlamanın verdiği hüzün...
Aşk'ta hayal kırıklığına hiç girmeyeyim, o gayya kuyusuna meraklısı atlasın. 
İyi bir dünya, iyi bir memleket istersin, yaşadığın onca senenin sonunda kucağında kocaman bir hiç... Biri çıkar der ki: "Adam kazandı."  
Bir karpuzdan nerelere geldin demeyin, ne bileyim yazdım bi şeyler işte, memlekette bize bol kepçe yaşatılan duygu bu!
"Aslında insanlar seni hayal kırıklığına uğratmıyor. Sadece sen, yanlış insanlar üzerinde hayal kuruyorsun" diyen Montaigne beni derin düşüncelere gark etti. Biri beni hayal kırıklığına uğrattığında onu sevmeyi bırakır mıyım sorusuyla baş başa kaldım. 
Hayal kırıklığı yaşamamak için beklentisiz, hayalsiz olmak gerekiyorsa, ben yokum, sonu hüsran da olsa sarılırım hayallerimin umuduna...
Hayal kırıklığını yaşatan; hayat yolundaki eş ya da sevgili olabilir, arkadaş, dost, kardeş, inandığın bir siyasetçi de olabilir. Üzülür, kırılır, belki vazgeçersin, belki affedersin. Zor soruyu soralım: Sen isen hayal kırıklığını kendine yaşatan, ne yaparsın, kendinden vazgeçer misin? 
Bir insanın en büyük hayal kırıklığının kendisi ile ilgili hayal kırıklığı olduğunu düşünürüm. Affetmesi zor olan budur, diğerleri; kafa göz yararak edindiğin tecrübeler ve hayatın akışı...
"Beni hayal kırıklığına uğratan, kendimden başkası değil" demiş Franz Kafka, pek güzel demiş!