İÇİMİZDEKİ ÇOCUK  

Büyümezler  evden dışarı çıkmayanlar...  

Yürüyüşün güzelliğini, bir yerde oturup bir çay deminde dinlenmenin keyfini de bilmezler. 
Bilmezler sokakta hiç tanımadığın kişiye "Merhaba! "demenin sıcaklığını.

Her an dudaklarında donup kalan  o soğukluğu yaşarlar çünkü mutluluk onlara acı verir. 
Görmezler karşılarındaki saflığın o şaşkın gözlerini.
Nedensizce de olsa kahkaha atmanın garipliğini de anlamazlar bir türlü. 
Kahkaha atmamışlardır ki doyasıya... 
Doyasıya sevmenin ve sevilmenin o gizemli yolculuğunda da kaybolmamışlardır. 
Kaybolan aşkların ardından hüzünlenmeyi de tatmamışlardır ve ne denli gülümsemeye çalışsalar da beceremezler bir türlü.
Bir türlü ne büyümeyi becerirler ne de içindeki çocuğu büyütmeyi...