MAHALLEDEN İNSAN MANZARALARI

Bir şehirde altı mahalle varmış.

Birinci mahalle de “bana ne” ciler yaşıyormuş. İşin ucu kendilerine dayanmadığı sürece, dünya yansa hiçbir şey umurlarında olmazmış,

İkinci mahalle de “Evet ama” cılar yaşıyormuş. Ne yapılırsa yapılsın, her yapılan işe bahane bulur, hasetliklerinden “evet ama” diyerek itiraz ederlermiş. 

Üçüncü mahallede “Yapacağım” cılar yaşarmış. Bunlar sadece laf ebeliği yapar. Her işi ve her şeyi bilirler, lakin fırsat bulup ta yapamazlarmış.

Es kaza fırsat ellerine geçince de bugün yaparım yarın yaparım der hizmeti ötelerlermiş. Birileri yapmaya başlayınca da “biz yapacaktık yahu” der dizlerine vururlarmış.

Dördüncü mahallede “Keşke” ciler yaşarmış. İşleri güçleri yatmak, gezip tozmakmış. Bir eser mi ortaya çıktı, birileri bir şeyler mi yaptı, hayranlıkla bakar onlara imrenir “keşke ben yapsaydım” diye hayıflanırlarmış.

Beşinci mahallede “Çokbilmiş” ler otururmuş. Genelde kendi mahallelerini bile sevmez, her şeyi bildiklerini söyler, mahalleleri için elini taşın altına koymaz, şahsi menfaatleri için olan biteni görmezden gelir, çoğu kez duygularını yazarak dile getirirlermiş.

Altıncı mahallede ise “İyi ki yaptım” cılar yaşıyormuş. Her şeye rağmen Bana ne cilere aldırmadan, evet ama cıları dinlemeden, yapacağım cıları beklemeden, keşke cileri dikkate almadan, çokbilmişlerin sözlerine ve yazdıklarına aldırış etmeden, nerede bir kanayan yara varsa yürekleri yanarak, mahalleleri için ne yapılması gerekiyorsa, canla başla çalışmaya devam ederlermiş.

Yaptıkları eserler tek tek ortaya çıkmaya başlayınca da, iyi ki yaptık, yaşadığımız yerin insanları her şeye layıktır düşüncesi ile hizmet etmeye devam ederlermiş. 

İyi ki yaptım mahallesindeki insanların en büyük kusuru, mazeret üretme yetilerini kaybetmiş olmaları. Sadece ve sadece iş yapmaya yönelik beyinlerinin çalışıyor olması imiş.

Mevla sayılarını artırsın inşallah.