SAFİNAZ HANIMA OLAN GÖNÜL BORCUMDAN:

-------Aslında ne kadar önce gitmeliydi  Safinaz  Hanım. Belki  evladını bu dünyaya bulaştırmadan.Bu dünyaya tutunacak bir sebep bırakmadan gitmeliydi.Birinin enkazına karışmadan, bukadar yıl sevgi arayışına girişmeden, denememeliydi  hayatta kalma savaşına katılmamlıydı.Kim bilir beklide  ….

Çok uzun zaman önceydi bundan 35 yıl kadar önce.Birini tanıdım.Safinaz Hanım.Varoşlarda büyümüş,orda yaşamaya devam eden bir kadın.Hayattan beklediği tek şey Allah tarafından ona verilen  vücudunun  bekçisi olabilmek.Günahın pençesinden uzaklaşıp ceset olana kadar  Allah yolunda can verebilmek.Kadınlığını hissedebilmek.Hayat boyunca hep azla yetinmiş.Herşeye boyun eğmiş.Herşeyin Allahtan geldiğinin bilincinde fakir ve bi okadarda becerikli bir kadın.Hayatımda bukadar sorunların üstesinden gelmeyi başaran , bukadar imkansızlık içinde yapmak istediğini yapan ve hiç Allahtan unudunu kesmeyen bir kadın.Evlendiği günden bu yana hep eşinin onu sevmesini beklemiş,onu arzu etmesini.Kadınlığını yaşayacağı günü beklemiş.Hep Allaha”* Ben günah işlememek için evlendim  üstüme düşeni yaptım .Olmadı.Arzularımı  yok et”*.Hiç sevilmemiş  itilmiş, hayattaki tek gayesi ömrünü tamamlamak olmuş bir kadındı Safinaz hanım.Herşeyden vazgeçmişti. Onunla kahve içmek bana çok keyif verirdi.Okadar akıcı ve söylemek istediği şeyi hiç kimseyi yargılamadan  anlatırdı ki, hayran olurdum ona.Kocasının ona hiç para vermeyişi , onun sevmediği için değilde *Ben hep evdeyimmya lazım olmadığını biliyo yoksa benim nekedar sefil odğumu bilse asla böyle yapmaz,o böyle kötü bir insan değil o.Parsı yok ben istemiyorum ondan *derdi.

Hastalandı.Yatağa düştü. Onu hemen hemen  hergün vaktim oldukça görmeye gidiyordum.Gözlerini açamaz olmuştu artık.Ağzından çıkan şeyler  hayatının özeti olmuştu artık.Çok soğuk ,karlı bir gündü ,evine gittim.Sobasını yakmış karanlığa yakın loş bir odada  kendini yatağa zor atmış.Belli üstünü örmeye gücü yetmemiş …..

­­­-----SAFİNAZ ABLA:

­­___Ayşegül biliyormusun ? Bi gün düğün var, üstüme giyecek bir şeyim yok.Gencim. Yeni evliyim .Bişeyler giymek istiyorum.Çeyizimden bir şeyler satıp üstüme bir şeyler alıcam.Elimde gidiş dönüş dolmuş param var.Bindim dolmuşa. Okadar korkuyorum ki.Pranın üstünü  vermezse nasıl geri  dönücem.Kendimi okadar susturmuşum ,okadar ezik hissediyorum ki  paramın üstünü isteyecek  hakkı bulamadım kendim de.Sadece korka bilmekti yapabildiğim.Hiç unutmuyorum o dolmuşçuyu gözlerimdeki yakarışı fark etmiş olacak tam inmek üzereyken  ,abla paranın üstünü unuttun  dedi ve resmen çeşme gibi  akan yaşlarımla indiğim yerde  kımıldamadan nekedar  durduğumu bilmiyorum.İçimden sağol dolmuşçu  sen olmazsan o prayı isteyemeyecektim sana nekadar teşekkür edeceğimi bilmiyorum diyordum…..

Ne kadar içine dönük yaşamış , ne kadar çaresiz ve önemsiz hisetmiş kendini, oradan hiç bir şey konuşmadan çıktım  o dolmuş parasını elimde hisettim.Elimi öyle sıkmışım ki bir an sanki Safinaz hanımın dolmuştan indiği yerdeydim.Bir insan ancak bu kadar dışlanmış ve gereksiz hissedebilirdi kendini.Safinaz hanım ölmeden birkaç gün önce yanına uğrdığımda yine kendi kendine konuşurken yakaladım onu.

 _____SAFİNAZ HANIM:

 ____ Ayşegül  biliyormusun eskiden telefonlara kontür yüklenirdi.

__BEN:

_____Hala yüklenebiliyor Safinaz abla.İstersen  yükleyeyim sana.

____SAFİNAZ  HANIM:

____Bana kontür yüklemişti bir gün.O kadar mutlu olmuştum ki.Hayatım da hiç bu kadar kendimi mutlu ve önemli hissetmemiştim.Normalde  kadınlar çalışmıyosa da kontürleri kocaları yüklüyomuş.İnsan olduğumu anlayınca ve kendimi bununla evlendiğim için affedince öğrendim.O zaman bu kadar üzülmemiştim. Şimdi acıtıyo beni.Bu geçikmeli bir üzülme ….

Dedi ve öksürdü. Uzun zaman da öksürüğü durmadı.Sonra eliyle bana git işareti yaptı.Ben ayakkabılarımı giydim çıktım hala öksürüyordu.Artık bitmişti sanırım…

            Bu zamanda Veremden ölen tek insan Safinaz hanım sanırım.Çaresi olan ve koruma yöntemleri bulunmuş bir hastalık.Safinaz hanımın eşi onu birkere mutlu etmeden başka bir kadınla aldatmış ve daha sonra onu sefaletiyle boşamış ve gitmişti. Artık zengin bir iş admı en azından sıtandartlar üstünde yaşayabiliyor. Arabası olan bir insandı. Safinaz hanım bir kere bile o arabayla arkada bile oturamazken  o kadın arabayı kullanıyordu. Bunu ona hiç söylemedik.Aslında safinaz hanım ölümü seçmişti. Yaşamı red ettiği için öldü.Hastalıktan değil , yaşamak istemediğinden öldü.Bura kadar dayanabildi.Bu hastalığı kendine bir lutuf  görmüştü ve Allaha şöyle dua ediyodu…

­­­­___SAFİNAZ  HANIM:

_____Allahım sana binlerce şükür hastalığım için. Artık son buluyor farkındayım.Hastalığım için sana çok ama teşekkür ederim.Bu kadar dayanabildim.

          Safinaz  Hanım aklıma geldiği zaman kadınlığını hiç yaşayamamış kadınlığıyla adaletsiz bir dünyanın  kurbanı olmuş en kötüsü de bundan hiç rahatsız olmamış topluluk görüyorum.Benim bunları yazmamın sebebi  bütün bunlara sessiz kalanlardan olmak istemeyişimdir.