KİTABIMDAN:……….
SEVGİLİ EŞİME…
…Ayakların yere basmıyor, aklın havada, yüreğinde bir boşluk. Kendini eksik hissediyorsun o yaşlarda. Sanki yarımsın. Bir şeyler lazım yaşamak için. Amaç eksik. Sabaha uyanmaya neden lazım. Uyanmanın bir anlamı olmalıydı. Birinin özeli, iyi ki varsını olmalıydın. Birinin yaşama sevinci olmalıydın. İşte o zaman tekrar hayata başlanırdı sanki.
Baba ölüyor. Çok küçüksün boşluğun çoğalıyor. Daha yalnız ve korumasız hissediyorsun kendini. Ortada kalmış gibi. Sevgisiz ve okşanmamış başınla diz üstü çöküyorsun. Yetim kalıyorsun. Hep başkaları kalırdı yetim. Ne kadar kötü ve zor olduğunu senin başına gelince anlıyorsun. Gencecik bi anne bırakıyor. Hiç kendi işi ni kendi yapmamış bir genç kadın ve altı çocuk. Hiç para kazanmamış harcamamış, nasıl kazanacağını bilmiyor. Hepsi küçük. Okuldalar. En küçüğü yeni okula başlıyor…
UMUTLARIN VARDI. Baban seni okuturdu. Evlendirirdi. İş bulurdu. Çeyizini yapardı. Çocuğunun gözünde baba dağdı. Yapardı. Yaptı da.. O ölene kadar hayatın zorluğunu fark edememiştiler zaten. O bi şekilde hallederdi. Arkasında dururdu çocuklarının. Güvendi,Emekti,Sevgiydi..
O zamanlardı, yüreğimin daha da boşaldığı, acil olan bir şeyler hissederken o babanın yerine geçen o.
Yaşamını tekrar anlamlandıran ayaklarını yere bastıran, eksikliğini tamamlayan, yarımlığını tam yapan. Hayatına amaç katan, iyi ki varsının ortaya çıkıyor. İşte tekrar hayata başlanıyor.
Babam gibi üniversiteyi tamamlayıp öğretmen olmama, En büyük hayalim olan araba kullanmama(arabayla okula gidip geldim evladı gibi hayallerime sahip çıktı),şu an muhtar olmam için arkamda dağ gibi durduğu için her şeyden önce babam gibi güvenmeme sebep oldu için sevgili eşime…
Yüreğini açıp bana sevmeyi öğrettiği için kalbimdeki i boşluğu doldurup kendimi tamamlamama izin verdiği için,amaç olup yaşam sevincim olduğu için, sabaha uyanma sebebim, iyi varsınımız olduğu için çok teşekkür ederim………
GÜVENİME ,EMEĞİME. SEVGİME……