YAVUZ TURHAN

Sanırım İnegöl’e geldiğim yıllar tanımıştım kendisini.

Osman Bey caddesinde mobilya mağazam olduğu yıllar, çapraz karşımda iş yeri bulunan sol görüşlü bir arkadaşın yanına gidip gelirdi.

Arada bir göz göze gelsek te, düşünce olarak frekanslarımız tutmadığı için birbirimize dostane bakmadığımız bir gerçek.

Ne kadar zaman geçti, nasıl tanıştık bilmiyorum ama kendisi ile dost olmuştum.

İnsancıl yönü ağır basan, herkesin derdi ile dertlenen yardımsever, adam gibi adamdı o.

Vefat haberini duydum, inanamadım. Yanlışlık var diye düşündüm. 

O, daha birkaç yıl önce ağır hastalık geçirmiş, başına gelen musibetlerden ders çıkarmış, iman, inanç ve azmi ile hastalığını yenmeyi başarmış, kısa sürede kefeni yırtmıştı.

Yavuz Turhan, milliyetçi, vatansever, inandığı davanın bir neferi, iyi bir siyasetçi, kitap kurdu, aydın, kültürlü ve bilgili insandı. 

Helal rızık kazanma adına birçok iş yaptı. O ciddi bir emekçiydi.

Gerektiğinde inandığı dava uğruna yalnız dahi kalsa tek başına bayrağı alır sokak sokak dolaşır, fikrini anlatmaya çalışırdı.

Misafir olduğumuz bu dünyada herkes ölümü tadacağına göre, önemli olan hoş bir sada bırakmak değil mi?

Sen bu işi fazlasıyla başardın be Yavuz.

Hoş bir sada bırakıp gittin. Mekanın cennet olsun.

Sevenlerine, dostlarına ve yakınlarına baş sağlığı diliyorum.