Çökmekte olan bir imparatorluk kendi topraklarını koruyamaz duruma gelmişken sen bir kaç cesur silah arkadaşınla Trablusgarp cephesinde Vatanını savundun. Anadolu'ya döndüğünde Anafartalarda düşmana geçit vermedin.

"Savaşmayı Değil Ölmeyi Emrediyorum" sözün ile bu Vatanın kefereye öyle kolay yar olmayacağını tüm dünyaya duyurdun. Yetmedi bu Vatanın Bekasından çok kendi saltanatını düşünen üzerlerinde ölü toprağı ile tahtalarında oturan kuklalar seni Vatan Haini ilan edip önce sürdü, sonra idam fermanını verdi.

Sen pes mi ettin? Hayır!

Vatan zorda, halk zorda, asker zorda. Elde yok avuçda yok. Hanelerde er kişi kalmamış, üç oğlunu Yemen'e gönderen analar, oğulları ile aynı cephede çarpışan babalar, kendi dönen kardeşi dönmeyen abiler, sevdiği dönmeyen arkasından türküler yakılan gencecik çocuklar.

Bitti denilen Türkler, Bitti mi.? Hayır!

Sen bu halka ışık oldun...

Umut oldun...

Sırasıyla gezdin Anadolu'nun her karış toprağını.

Uyumadın, yemedin, içmedin.

Kurtuluş yolunda bir saniye durmadın.

Sana olmaz denileni dinlemedin, durman söylendiğinde durmadın.

Sana, Halkına, Vatanına dayatılan zorba kararları kabullenmedin.

Yoruldun, Dinlenmedin.

Vuruldun, Yılmadın.

Savaştın ve Kazandın.

Sen umudunu hiç yitirnedin.

Türk Irkının Bağımsızlığını, İngiliz Mandasına Tercih edenlerden olmadın.

Halkına güvendin, onlara inandın.

Sen bize bu Cennet Vatanı Bıraktın ve Gittin.

Bize Hiç Bir Zaman Ödenmeyecek Bir Borç Bıraktın.

Biz senin Açtığın bu yolda, Gösterdiğin hedefe Durmadan yürüyeceğimize Namusumuz ve Şerefimiz Üzerine And İçeriz.

Hakkını Ödeyemeyiz Ama Senin Yolundan Şaşmayacağız.

Ne Mutlu Türk'üm Diyene...

Oğuzhan Öztürk